Het vak van culinair schrijver (waarvan veel mensen vinden dat het helemaal geen vak is) is gebaat bij sappige verhalen. In deze rubriek proberen de medewerkers allemaal om u de mondhoeken te doen krullen of de wenkbrauwen te laten fronsen. Dat verlangen is al oud. Vandaar dat er allerlei ronkende anekdotes zijn bedacht, culinaire mythen en sagen die een eigen leven zijn gaan leiden. Kloppen ze, dan is dat niet erg. Er zijn er helaas ook die nergens op slaan. Maar ja, voordat het Nieuw Verworven Inzicht bij de algemene kennis gaat horen, zijn we een poos verder. Van het Voorlichtingsbureau Brood kwam een persbericht binnen. Zo’n voorlichtingsbureau licht niet zozeer voor; het wil vooral reclame maken. In dit geval voor brood, wat op zich niet verkeerd is. Een mooi product, brood. Gezond, met vitaminen en vezels en wat al niet. Het Voorlichtingsbureau Brood heeft zichzelf echter ten doel gesteld hoera te roepen over alles wat de bakker verkoopt, ook als dat op minder bijval van diëtisten kan rekenen. Nu waren croissants – moddervet – aan de beurt voor een rondje promotie. En waar komt men mee? Met het fraaie verhaal over de Turken voor de poorten van Wenen, in 1683. Lekkere oude koek. Er waren wel nieuwe details bij, met een tunnel onder de muren en Turken die daardoor kropen. In ieder geval kwam men weer uit bij de bakker die een broodje bakte in de vorm van de Turkse halve maan. Vervolgens ‘zou het de Franse vorstin Marie Antoinette zijn geweest die bij haar bezoek aan het romantische Wenen het broodje leerde kennen.’ Het geschiedenisonderwijs in Nederland stelt al te lang niets meer voor, blijkt, want Marie Antoinette was zelf de dochter van de keizerin van Oostenrijk. Hoe het ook zij, het verhaal is nonsens. De croissant duikt in Frankrijk pas op in de tweede helft van de 19^e eeuw en heeft niets met Weens broodbakken te maken.

Teneinde mezelf niet in de hoek te wurmen waar ik u met een recept voor zoiets als gevulde croissants moet opzadelen, stap ik over op het roemrijke verhaal dat Marco Polo de pasta naar Italië zou hebben gebracht. Ook onzin. Maar nu kunnen we tenminste een fatsoenlijk pastarecept maken. Een niet-traditioneel verzinsel van eigen hand: pasta met paprika.

 

Tagliatelle met paprika en gehakt

Voor 4 personen:

1 ui, gehakt

scheutje olijfolie

200 gram rundergehakt

2 tenen knoflook

3 theelepels gemalen koriander

3 theelepels gemalen komijn

1 rode paprika, in snippers

1 theelepel suiker

iets pittigs: lik sambal, wat cayenne, zoiets

2 eetlepels tomatenpuree

400 gram tagliatelle

handjevol verse koriander of peterselie

 

Bak de ui glazig in de olie. Voeg het gehakt toe en bak het los tot alle rauwe kleur verdwenen is. Bak de knoflook en de specerijen even mee. Voeg de paprika, suiker, pittigheid, zout en tomatenpuree erbij, plus een klein scheutje water. Pruttel in een kwartier gaar. Kook de pasta in ruim water met zout al dente, giet af en meng in de keuken met de saus. Bestrooi met het gehakte groen.

 

Deze Volkskeuken werd eerder gepubliceerd, op 30 maart 2004.