“Hier, probeer dit eens,” zei Manfred. “Bonen in blik.” Ik was bij Meeuwig op de Amsterdamse Haarlemmerstraat om mijn olijfolietekort te lenigen. De statiegeldfles was net gevuld met Toscaanse olio di frantoio. Maar Manfred heeft meer dan olie. Hij gaf me een heel gewoon blikje waarop stond dat er cannellini in zaten, dé bonen van Toscane, hoewel deze uit Campanië kwamen en als ‘fagioli di Acerra’ voorgesteld werden.
De volgende dag al kwam het uit de kast vanwege een onverwachte gast. Mijn solostukje kalfslever ging in tweeën en werd van hoofdmaaltijd tot Italiaanse ‘secondo’, en vooraf maakte ik als ‘primo’ spaghetti met knoflook, chilipeper en mijn nieuwe olie.
De bonen gaven me een schok, raakten mijn hart en tong op hetzelfde moment. Lang, langer in ieder geval dan Hollandse witte boontjes, ivoor van tint en met onwaarschijnlijk dunne velletjes, zo dun dat ik die bijna niet proefde, zodat er alleen kogeltjes smeuïgheid overbleven, zoete pakketjes samengebalde puree die op mijn tong stierven in de gouden olie van Toscane. Want ja, daar was olie. Daar moet olie zijn, cannellini zonder olie zijn als slakken zonder knoflook, Julia zonder Romeo, Berlu zonder Sconi.
Het was in San Donato in Poggio, bij ristorante La Toppa, kerst 1986, dat ik het licht zag. Noem het een olielamp. Ik had op aanraden van de ober bij mijn lamskoteletjes cannellini besteld, die op een zijbordje verschenen. Ik vond er niks aan. De man zag mijn teleurstelling en informeerde beleefd of ik van de dokter geen olie mocht. Nadat dat misverstand uit de weg was geruimd deed hij het voor: een gulle straal olio di frantoio – hij stond al op tafel, wist ik veel wat daarmee moest – over de bonen, plus een draai peper. De warmte van de boontjes maakte van alles los, bij de olie, en daarna bij mij.
Terug naar nu. Natuurlijk, zelf bonen weken en koken is altijd beter. Maar Manfreds blik smaakte als bij La Toppa. Dus gauw kopen allemaal. Anders behelp je je met iets vaderlanderigs. Erbij: geen lever maar lamskoteletjes. Die kleintjes, enkele, zo’n botje met een klein stukje eraan. Haal het vlees een uur tevoren uit de koelkast. Stook een grillplaat of een koekenpan op. Gril of bak de koteletjes kort aan beide zijden, ze hoeven niet gaar, en warm de boontjes héél zachtjes op. Bestrooi het vlees met fleur de sel of ander zout. Zet een pepermolen en Toscaanse olie op tafel.
Lamskoteletjes met Toscaanse bonen
Voor 4 personen
3 à 4 kleine lamskoteletjes per persoon
2 blikjes van 400 ml witte bonen
Toscaanse olijfolie
peper uit de molen
Op 17 april 2025 start een nieuwe cursus culinair/wijnschrijven. Intensieve, persoonlijke begeleiding op je eigen niveau en helemaal op maat, gericht op jouw doelen. Of doe op maandagavond 28 oktober mee met de workshop Kookboek Maken! Klik hier voor informatie.
17 reacties op “Toscaanse witte boontjes met lamskoteletten”
En dan deze 2005 of 2006 erbij? http://pootagenturen.nl/index.php?land=657&pr…
Heel goed mogelijk. Zeker weten? Stuur me een fles!
Even meneer Poot lief aankijken, ik heb geen belangen in deze.
Aha! Ik dacht dat het een staltje promotie was door de firma zelf. maar daar ben je dus niet van.
Nee, maar ik vind het echter wel lekkere wijn. Tikkie stroever en boerser dan veel andere Chianti. En het leek me erg goed icm dit recept. In A'dam in elk geval te koop bij Overmars. NB. 2007 is wat minder.
Hij is vast precies wat je erbij drinkt. Bij La Toppa was er altijd naamloze wijn, die berekend werd aan het kan van hoe leeg de mandfles was Simpele Chianti, geen Classico, net als deze.
Hmm ja… nou dit is niet helemaal simpele Chianti… zo'n €16,50 per fles toch nog. Uit het Rufina-gebied, aan de oostelijke rand van 'de Chianti'. De druifjes moeten daar wat harder werken daar door de grotere temperatuurverschillen en dat geeft wat meer 'pit'. Aja, lekker belangrijk 😉
Zo, dat is een heel stevige prijs. Ja, Rufina is niet Colli Senesi of zoiets. En dan boers? Voor dat geld is de https://www.onnokleyn.nl/adelaarswijn-aglianico-de… wellicht aantrekkelijker?
Tja… 'donkere strepen', 'vleugje stink', 'grotemensensmaak', 'de juiste tannines' spreken me aan. Hou alleen nooit zo van veel fruit in wijn. Misschien maar eens wat bestellen bij die club.
Ik zou geneigd zijn ook hun Primitivo te bestellen, de Rosso Conero, de Lagrein en de Cannonau. Zit daar naar bekend iets moois bij?
Ik heb hun assortiment niet doorgeproefd, dus ik kan het niet zeggen.
wij zijn inmiddels verslaafd aan de pasta met linzen. En olie.
Vorige week kregen we in Z-Frankrijk als borrelhapje kikkererwten met (gemalen) komijn en een klein beetje ui. En olie. Bijna de neiging om het bakje aan m'n mond te zetten voor de laatste druppels.
Heel mooi stuk weer, dank.
Ken je de blikken bonen van La Bio Idea, bij Natuurwinkels e.d.? Cannelini, borlotti, kikkererwten, hoe heten ze ook weer die grote witte en die grote rode. Ben benieuwd wat jij van de kwaliteit zou vinden.
Ik ook. Dan moet ik erheen. Ach, ik lust het allemaal wel, hoor. Maar deze vielen zó op door hun consistentie…
Ze kunnen ook thuisbezorgd worden (nee, alweer geen aandelen): http://www.sagramercato.nl/peulvruchten/pedon-fag…
En, zonder overigens een eerdere discussie te willen aanzwengelen, zelf geweekt en gekookt is in mijn beleving lekkerder dan blik.
Ja, die olie en boontjes moesten we natuurlijk ook kopen. We hebben meteen een vergelijkend warenonderzoekje gehouden met de Toscaanse olie die we al hadden, en ook de extra vierge van de supermarkt. De olie van Meeuwig was zonder meer de lekkerste. De andere Toscaanse was een goede tweede, maar die van de supermarkt bleek opeens een bijna chemisch smaakje te hebben. Merkwaardig.
De boontjes gaan we van de week uitproberen.
Dat is mijn ervaring ook. Ik ben niet voor niks al jaren klant daar!
Meeuwig kenden we nog niet, maar we zullen daar van nu af aan nog vaak komen: het is een 'gevaarlijke' winkel.