En jazeker, daar verzamelen we ons weer in hartje Spanje, beetje noordwestelijk, daar waar de Duerorivier zich dwars door de hoogvlakte vreet. De heuvels schommelen er maar heel lichtjes, weinig begroeid, bleek roestend en iedere kilometer eender, een landschap van diepe ademteugen en geknepen ogen, van veel te veel ruimte, ruimte onder en ruimte boven. Daar weet ene Antonio Sanz de dorheid te bewegen tot het voeden van wijnstokken, zodat er de trossen aan groeien waaruit hij zijn Rueda Verdejo knijpt. Het is een poepchique wijn, koel wit, elektriserend, mindblowing, messcherp, relatieverbeterend, probleemoplossend, zo helder als de winterlucht boven Valladolid. Elke dag een glaasje hiervan en je kunt je antidepressiva door de wc spoelen. Stel je ook maar voor hoe ze hem maken: bij lamplicht oogsten, midden in nacht, als de aarde gehuld is in koude, zwarte stilte, en dan ijzig vergisten. Hoe vertaal je de zwetende Spaanse hitte in vloeibare koelte? Nou, zo. Pure alchemie, van die Sanz. Van mij hoeft er niks bij, maar hij gaat geen vis, geen kip, geen asperge uit de weg. Een verheffende wijn, dat is het. Zelden gingen droog en nat zo goed samen.

 

Antonio Sanz Rueda Verdejo 2011, bij www.bythegrape.nl euro 9,99.