‘Tahini’, ik weet nog wanneer ik het woord voor het eerst hoorde. Het was bij een vriendin van een vriend die in Amsterdam op kamers woonde. Een kamer met oude lappen over oude meubels en overal kussens en een geur van patchouli. Hoe heette ze nou ook alweer? In ieder […]
Er gebeurt hier geen barst. Ik heb geen afspraken, we kunnen niet naar restaurants of films of concerten. Werk genoeg en toch tijd over. Daarom ben ik maar vast begonnen aan het schrijven van een volgend boek, over wijn dit keer, terwijl het andere nieuwe nog bij de corrector ligt; […]
Lang, lang geleden was kip duur. Erg duur. Begin jaren 50 nog kostte een halve kip meer dan ossenhaas in de hoofdstedelijke restaurants. Maar een paar jaar later kwam uit Amerika het verschijnsel kippenindustrie overwaaien, met snelgroeiende rassen en volautomatische slachterijen. Kippenrestaurants als Wiener Wald openden in de steden en […]
Ik heb een bijzondere relatie met rozemarijn (kleine letter, laten we het helder houden). In mijn grasgroene kookjeugd leerde ik de gedroogde naaldjes ervan over gebakken aardappels te strooien, maar het was pas jaren later dat ik begreep dat het spul ook echt aan een struik groeide. Een struik die […]
‘Als ik nou eens…’ Dat is een frequente gedachte in mijn kop. Ik peins vaak bij de koffie over het avondeten, soms al bij het ontbijt. Zoveel gebeurt er niet in deze tijd en bij gebrek aan een hond laat ik daarom mijn culinaire gedachten uit. Op hun riem staat […]
De decadentie schrijdt voort, corona of geen corona. Gaten in je broek noem ik decadent. Cynisch, bijna. Een vrolijker teken der decadente tijd was de hondenwijn waarvoor onlangs geadverteerd werd. ‘Een wijntje drinken met je hond, dat is nog eens gezellig. Houden ze niet eens een kater aan over. Proost!’ […]
Zo’n receptje? Dat schudden die Kleyn uit zijn mouw! Ik hoor het u denken, maar zo is het toch niet hoor. Een levenslange, dagelijkse culipraktijk zit erachter en dan nog sla ik regelmatig planken mis. Niet als ik iets vertrouwds maak natuurlijk, maar wanneer ik tracht iets nieuws te bakken. […]
Ooit, lang, lang geleden, nog voor Mies Bouwman en Willem Ruis, vermaakten de menschen zich des avonds met ganzenborden, gezeten aan de eettafel, waar de eenige electrische lamp boven hing. Daarna kwam dus de televisie, maar dat kneuterverlangen ging niet weg. Vandaar dat gourmetten zo aansloeg, later. Gezellig. Er is […]
Het laatste culinaire geheim van Europa, zo wordt de Catalaanse keuken wel genoemd. Nou ja, werd. Want die kreet is al bijna veertig jaar oud. De erkenning kwam eventjes voorbij in de jaren 90, maar liet zich rap overschaduwen door het succes van de moleculaire keuken van Ferran Adrià, ook […]
Chips met dipsaus, daar is mijn culinaire carrière mee begonnen. Althans, het fabrieken van die dipsaus – die chips kochten we. Ik was elf of twaalf en roerde woest experimenterend allerlei muffe poeders uit het roemruchte kruidenrekje door mayonaise. Vooral kerrie natuurlijk. Oom Harry prees mijn resultaat bij een verjaardag. […]
Het ligt op de loer om in de eerste dagen van het jaar iets beschouwends te gaan zeggen. Iets filosofisch. Rozen verwelken, schepen vergaan, maar ons bordje eten zal altijd bestaan. Ofzo. En dat dat in Europa wel geldt, maar voor arme kindertjes in [vul in] niet. Of iets fijn […]
‘Heel veel rozemarijn!’ riep Gianni Guerrieri. Dat was het antwoord op zijn fantastische stoofpot van wildzwijn. Guerrieri was een vriendelijke, omvangrijke restaurateur in een zwart pak dat ooit aan een veel, veel slanker persoon had toebehoord – hijzelf? – en dat met kloeke hand was aangepast met inzetstukken. Van een […]