Bij de cakejes met sinaasappelschil en chocolade uit de boekbespreking van gisteren valt best een wijn te verzinnen. Moscatel bijvoorbeeld, een licht geoxideerde, intens zoete wijn uit Spanje die iets van gekonfijte sinaasappel in zijn geur heeft. Maar de kans dat u snel naar die fles grijpt is klein; er zal eerder een kop koffie naast het gebak staan. Vandaar dat ik aandacht vraag voor een waarlijke voorjaarswijn, een wit lichtvoetig huppelaartje met een gelukzalig zuidenwinds wegwaaigehalte, regelrecht uit de veel te groene Oostenrijkse heuvels achter de stad Krems.

Hij is van de grüner veltlinerdruif, heet ook zo, en ik leerde in Wenen dat wij dat allemaal verkeerd zeggen, want de klemtoon ligt voor de makers op de i. Probeer maar – de wijn smaakt meteen heel anders. Fris, superfris, met een ziertje koolzuur, knisperig en fruitig en op het onbenullige af, maar dan toch heel lekker. Een rokjesdagwijn, bloesjesdagwijn, wat was het ook alweer, met André Rieu op viool en in’s Prater blühn wieder die Bäume. Wat ze niet doen, trouwens, want dat is een amechtig, zielloos pretpark geworden. De Aldi verkoopt deze ‘K’ (beperkt; tot Pasen) en zo zie je maar dat een nieuwe lente ook bij mij een nieuw geluid kan veroorzaken, want die heb ik als verkoopkanaal nog nimmer aangehaald. De prijs is een stuk hoger dan die van Aldi’s verkooptriomf, de ernstig te vermijden Kaapse Pracht, en dat proef je gelukkig.

‘K’ Grüner Veltliner 2010, Aldi, euro 3,99.