Heel, heel stiekem houd ik er een theorietje op na. Een hypothesetje, eerder, dat ik niet zal kunnen testen en dus nimmer bewijzen. Het komt erop neer dat de smaak van de keukens van de wijndrinkende landen is aangepast aan wijn. Droge wijn. Vandaar dat zoet een eigen plek heeft gekregen: aan het eind van de maaltijd. Daarvooruit eten wij droog. Zuur, zout, bitter, maar nauwelijks zoet; wortel en ui, boter en olie doen iets, maar niet veel.
De laatste decennia rukt echter het exotisme op, smaken uit niet-wijndrinkende landen, tropische voorkeuren. Overal is suiker, fruit. Niet voor niks eten Chinezen en Indonesiërs geen desserts. Welnee, het gewone eten is al zoet zat. De kunst is een vineus antwoord te vinden op hippe happen met zoet erin. In de wijn moet ook zoet zitten, en liefst nog wat anders ook natuurlijk. Dat vinden wij bijvoorbeeld in de rode pendant van Moscato d’Asti: Brachetto d’Aqui. Helder rood, parelend, friszoet en laag in alcohol. Komt uit Piemonte, Noord-Italië, en heeft een ragfijn bittertje dat hem uittilt boven het suffe, het laffe. Natuurlijk blijft het een grap, zo’n wijn, maar wel een verdraaid lekkere grap. Brachetto d’Aqui , onthoud die naam!
Araldica Brachetto d’Aqui Dolce 2010, bij Deen supermarkten, € 4,99.
Op 17 april 2025 start een nieuwe cursus culinair/wijnschrijven. Intensieve, persoonlijke begeleiding op je eigen niveau en helemaal op maat, gericht op jouw doelen. Of doe op maandagavond 28 oktober mee met de workshop Kookboek Maken! Klik hier voor informatie.
4 reacties op “Brachetto d’Aqui – rood, bruisend, zoet en… lekker!”
Danielle de Bos, @winePearls_com, rageerde op twitter: 'wijn is als snoep begonnen is mijn theorietje 😉 zoet dus'.
Mijn reactie veel te lang voor twitter, dus komt hij hier:
Was vroeger wijn vooral zoet? Nee. Van nature kwam het suikergehalte in druiven vroeger niet zo hoog dat de gisten het niet konden verwerken (>15 procent). In principe werd alle wijn dus droog. Er was wel een oplossing: de druiven laten drogen tot rozijnen en dan pas laten vergisten. Tegen de tijd dat de gist het opgaf, dus als er zo'n 14 procent of meer aanwezig was, was er dan altijd druivensuiker over. Resultaat: zoete wijn. Dit was een kostbaar proces, want je had veel minder opbrengst. Een eerste methode om goedkoper zoete wijn te maken was na de opkomst van het distilleren, zo in de 16e/17e eeuw. Gooi een scheut brandy bij half gefermenteerde wijn, zodat het totale alc.gehalte boven de 15% komt, en je houdt druivensuiker over. Bekendste voorbeeld: port. Ergens in de 19e eeuw begon met sulfiet aan wijn toe te voegen. Ook daarmee kun je fermentatie stoppen. En dat is pas echt goedkoop! (En hoofdpijnverwekkend, want je hebt dan echt veel nodig). Vooral in de 20ste eeuw komt zoete en zoetige wijn op. Zoete Duitse wijn was ooit zeldzaam en duur, want gemaakt van aangetaste, ingedoogde druiven. De liebliche Duitse wijn voor weinig geld is vooral van na W.O.II. Kortom, er is vroeger meer droge dan zoete wijn gedronken, hoewel zoete hoger in aanzien stond.
Ha onno,:))
hiebij een link naar een lesje wijn….
http://bit.ly/aaqslt
Danielle, ook bij jou zit een groot element van speculatie. Allerlei zoete dingen zullen gefermenteerd zijn tot wijn, maar of die wijn ook zoet werd? Dat hangt maar van het suikergehalte van de basisstof af.
Verder gaat mijn theorietje uit van de smaak van wijn in, pakweg, de eeuwen van de Middeleeuwen tot 1800 of 1900. De courante wijn.
Dat was de korte antwoord mogelijkheid;) ik reageerde op theorietje….en niet op de inhoud van dat theorietje;) speculatie tot op de hoogte wat in feiten terug te halen is in de letteren… Gelijk aan onderzoeken die andere geleerden gedaan hebben….is er veel onbekend anderzijds meer dan in 1 boek is samengevat Heb ik een standpunt ingenomen waar voor mij wijn begint en dat is dus voor de vitis vinifera…..dank voor je reactie(s) dat is altijd weer leerzaam! En ik lees je blog met veel plezier!