Toen ik te lang geleden door Noord-Griekenland reisde, at ik ergens bij iemand thuis die nog nooit ‘allemachtig prachtig’ had horen zeggen, laat staan het zelf kon uitspreken. Maar spanakopita, de spinazietaart waar het VK-magazine gisteren over schreef (en die nog niet op hun site staat…) was er wel. En erbij kreeg ik tsípouro. Dat heet grappa in Italië, marc in Frankrijk. De Italianen en Fransen beschouwen het als een digestief, en in Italië kwam vroeger bij de rekening de grappafles op tafel, naar eigen goeddunken te consumeren. De Grieken vinden het een aperitief. Anders komt de gezelligheid zo traag op gang.

Tsípouro wordt gestookt van afval. Druivenafval. Als je wijn maakt, pers je op enig moment de druiven uit. Voor witte wijn doe je dat meteen, voor rode wacht je tot er kleur en tannine uit de schillen is geweekt, een week of zo. Maar geperst wordt er. Wat je overhoudt is een hoop druivenrommel, die nog wel lekker vol zit met alcohol. Als je daar nu water doorheen roert krijg je niet iets drinkbaars, maar distilleren kan wel. Het resultaat is een uiterst ruig, ongepolijst drankje van misschien wel 60 of 70 procent alcohol. Waar men dan wat water bij doet.

Het was de familie Nonino in Friuli, Noordoost-Italië, die eind jaren zestig bedacht om het druivenafval zo vers mogelijk te distilleren, in plaats van na weken of maanden, zoals gebruikelijk was. Het kwam de zuiverheid zeer ten goede. Sinds die tijd maakt Nonino fruitige, ‘frisse’ grappa’s die je als elegant kunt bestempelen – voor zover je in staat bent voorbij een procent of 45 te proeven. De top in grappa, prachtig bij spanakopita en bij de espresso. Gall & Gall heeft er enkele vanaf 19,99, Dirck III verkoopt een andere voor hetzelfde bedrag en de hogere gamma vind je bij de wijnvakhandel. De top: Monovitigno Picolit, halve liter voor, jawel, 100 euro.