Er zijn van die oude vineuze liefdes die aan mijn geweten knagen. Ik zou ze dolgraag nog lekker vinden, erover juichen en ze bij u aanbevelen. Maar ja, ze zijn het niet waard. Muscadet bijvoorbeeld is zo’n amourette van weleer, toen ik wegdroomde bij Wina Borns beschrijving over de wijngaarden aan de monding van de Loire. Daar zou de zeewind zoutkristalletjes op de druiven achterlaten, waardoor de wijn een zilte toets kreeg bij zijn verder zo ‘beendroge’ smaak. Beendroog, het woord alleen al! Aan de monding van de Loire was ik nog nimmer geweest, maar dat het een hoekje van het paradijs moest zijn was duidelijk.

Helaas, de druif van de Muscadet, de melon de Bourgogne (tja…), is een niet-aromatische, schrale variëteit. Categorie b, of c. Beendroge wijnen maak je ervan, maar linksom en rechtsom blijven ze saai. Net weer een ritsje Muscadets geproefd en nee, de droom is net zo dood als Wina. Zij zou overigens, als Balkanfan, tegenwoordig ook veel liever de Pullus Furmint uit Slovenië hebben gedronken. Die carrouselleert mijn hoofd binnen op draaiorgelmuziek van alpenbloemen en appeltjes, plukt meteen de pluim voor een extra ritje en holderdeboldert schaterlachend de keel in, sappig, geurig en modern goed. Liquide lente, dames en heren. Waarschuwing: kan de stemming ernstig verbeteren.

Pullus Furmint 2011

Albert Heijn, € 5,99