Scherpe oplettertjes hebben wellicht ergens gelezen dat ik niet de man ben die voor elke bruiswijn warm loopt. Maar ik maak sinds jaar en dag een uitzondering voor Bollinger. Zet hun grootse Champagnes aan je lippen en je weet subiet dat het geen Cava is, geen Franciacorta, geen Sekt of wat dan ook. In Bollinger proef je rijping, aandacht, tijd. Onlangs presenteerde het huis een verse loot aan de stam, de PN TX 20. Klinkt als een automodel, maar dat zal wel modern zijn. Bollinger is een fijn afwijkend bedrijf in de Champagne. Ontzettend veel eigen premier cru- en grand cru-wijngaarden (dat is dus allesbehalve standaard), vergisting in oud hout, zeer lange rijping enzovoorts. Ze voegden altijd al flink pinot noir aan hun wijnen toe, nu is er een Champagne van pure. Die PN heet. De TX staat voor het dorp Tauxières en de 20 is hint naar het basisjaar van de wijn. Die trouwens aangevuld wordt met veel oude Champagne die gerijpt is en zelfs al een bescheiden hergisting heeft gehad in magnums. Om hem te gebruiken moet er dus een personeelslid kurken trekken. Honderden per dag. Wat een baan.

Een bijzondere Champagne, die PN TX 20. De eerste indruk is een opmerkelijke fruitigheid, veel citrus, appel en wat tropisch spul, iets wat ik niet associeer met Bollinger. In de mond davert echter vliegensvlug dat kenmerkende karakter van het huis binnen, rijping, noblesse. Om dan af te ronden met een springerige afdronk die me deed denken aan sechuanpeper!

Je weet dat je bij Champagne niet alleen voor de wijn betaalt, maar ook voor het imago en de marketing. Onder dat laatste hoofdstuk viel de lunch waarvan ik mocht genieten bij Bougainville , dat nieuwe restaurant in de Groote Industrieele Club op de Amsterdamse Dam. Ronald Opten is er de sommelier en maître, dus was alles pico bello voor elkaar.