Ik ben een wantrouwend type. En een cynicus bovendien. ‘Het zal wel niks wezen’ is mijn wapenspreuk, vooral in de herfst. Toen iemand mij enthousiast mailde over wijnen uit de bergen boven Granada, twinkeleerde mijn brein zijn vaste liedje. Sierra Nevada, hoog, ruig, stoffig, een streek van naar elkaar groeiende wenkbrauwen, die kon toch alleen maar dito wijnen voortbrengen? Welnu, u begrijpt het al, dat is niet zo. Heel stilletjes heeft een generatie wijnmakers zich daar zitten ontwikkelen alsof het er de Rioja is, of de Ribera del Duero. Hun wijngaarden liggen mirakels hoog, wat de redding blijkt van de wijn, want kracht kan niet zonder frisheid, en die organiseer je door koude nachten. De witte wijnen zijn van vreemde druivenrassen als Vijiriega, de rode van bekendere Franse en Spaanse variëteiten. En ze zijn goed! De droge Veleta Vijiriega 2011 bijvoorbeeld, droog wit, stenig met fruit, een echte grotemensenwijn. Of de lebberend grootse, rijpe Calvente Castilleros 2007, rode gloed met tabak, karamel en een bittertje. In het zonnetje hier echter de rode Veleta Noladós, gemaakt van cabernet sauvignon en cabernet franc met een scheutje tempranillo. Hij rijpt een jaar in eiken vaten en glijdt dan vol en breed de mond binnen, met een aangename frisheid en een sliertje rook achter het donkere fruit.

Veleta Noladós 2008, Vino de la Tierra Contraviesa Alpujarra, € 11,95 bij www.granadawijnen.nl.