‘Als ik nou eens…’ Dat is een frequente gedachte in mijn kop. Ik peins vaak bij de koffie over het avondeten, soms al bij het ontbijt. Zoveel gebeurt er niet in deze tijd en bij gebrek aan een hond laat ik daarom mijn culinaire gedachten uit. Op hun riem staat […]
De decadentie schrijdt voort, corona of geen corona. Gaten in je broek noem ik decadent. Cynisch, bijna. Een vrolijker teken der decadente tijd was de hondenwijn waarvoor onlangs geadverteerd werd. ‘Een wijntje drinken met je hond, dat is nog eens gezellig. Houden ze niet eens een kater aan over. Proost!’ […]
Hier zit een trotse papa. Apetrots, trots als een pauw, want dochter Charlotte publiceert haar eerste eigen boek, Trek, eten onderweg – toen en nu. Het is een fantastisch boek en dat is niet omdat elke ouder zijn kinds werk fantastisch vindt. Charlotte heeft hiermee iets afgeleverd wat ik nooit […]
Zo’n receptje? Dat schudden die Kleyn uit zijn mouw! Ik hoor het u denken, maar zo is het toch niet hoor. Een levenslange, dagelijkse culipraktijk zit erachter en dan nog sla ik regelmatig planken mis. Niet als ik iets vertrouwds maak natuurlijk, maar wanneer ik tracht iets nieuws te bakken. […]
Ooit, lang, lang geleden, nog voor Mies Bouwman en Willem Ruis, vermaakten de menschen zich des avonds met ganzenborden, gezeten aan de eettafel, waar de eenige electrische lamp boven hing. Daarna kwam dus de televisie, maar dat kneuterverlangen ging niet weg. Vandaar dat gourmetten zo aansloeg, later. Gezellig. Er is […]
Het laatste culinaire geheim van Europa, zo wordt de Catalaanse keuken wel genoemd. Nou ja, werd. Want die kreet is al bijna veertig jaar oud. De erkenning kwam eventjes voorbij in de jaren 90, maar liet zich rap overschaduwen door het succes van de moleculaire keuken van Ferran Adrià, ook […]
Berichtje van een trotse vader: over een maand verschijnt het eerste boek dat dochter Charlotte helemaal alleen schreef: Trek, eten onderweg – toen en nu. Om de natie ervoor warm te maken is ze een extra blog gestart met al die verhalen en stukken waarvoor geen plaats was. Tja, wat […]
Chips met dipsaus, daar is mijn culinaire carrière mee begonnen. Althans, het fabrieken van die dipsaus – die chips kochten we. Ik was elf of twaalf en roerde woest experimenterend allerlei muffe poeders uit het roemruchte kruidenrekje door mayonaise. Vooral kerrie natuurlijk. Oom Harry prees mijn resultaat bij een verjaardag. […]
Het ligt op de loer om in de eerste dagen van het jaar iets beschouwends te gaan zeggen. Iets filosofisch. Rozen verwelken, schepen vergaan, maar ons bordje eten zal altijd bestaan. Ofzo. En dat dat in Europa wel geldt, maar voor arme kindertjes in [vul in] niet. Of iets fijn […]
Geen terugblik hier, lieve lezers. Dat leidt toch maar tot gelamenteer, scheuren van klederen en het strooien van as over het hoofd. Vooruit gaan we, kop in de wind, blik naar voren. Wie lekker aan het herstellen is van een ziekte barst van de plannen. Het lijf wil misschien nog […]
Lieve, goede, beste, aardige, trouwe vrienden, we wensen jullie allemaal een heerlijke, kalme kerst. Misschien dat de selecte gezelschapjes waarmee we het dit keer moeten doen bijdragen aan de rust en het comfort. Kaarsjes branden, iets lekkers peuzelen en het glas heffen, dat zijn de bescheiden taken voor deze dagen. […]
‘Heel veel rozemarijn!’ riep Gianni Guerrieri. Dat was het antwoord op zijn fantastische stoofpot van wildzwijn. Guerrieri was een vriendelijke, omvangrijke restaurateur in een zwart pak dat ooit aan een veel, veel slanker persoon had toebehoord – hijzelf? – en dat met kloeke hand was aangepast met inzetstukken. Van een […]