Misschien is het wel 45 jaar geleden dat ik voor het laatst zuurkoolstamppot at. Net voor de tijd dat mijn kokende vader na jaren van vruchteloze pogingen om de gemeen zure zuurkool minder zuur te maken het Elzasser recept vond. Van alles had hij geprobeerd, melk erbij, koffieroom en ten […]
Gerechten met uitsluitend groente maken is een balanceeract. Het luistert allemaal veel nauwer, de cuisson, het zout, de verhoudingen. Kijk eens naar lasagne. In de klassieke versie rult daar het gehakt tussen de pastavellen, lekker taaie korreltjes omhuld door het zoetzuur van tomaat en het romige van bechamelsaus; de parmezaan […]
De drie wijzen zijn alweer weg; ons grijnst een grijze januarimaand toe met ijselijke tanden. Tijd voor eenvoudige doch voedzame maaltijden. Ik dacht onlangs aan pansotti, de driehoekige ravioli van Ligurië die met walnotensaus op tafel komen. Men vult ze gemeenlijk met ricotta en iets groens, net zoals alle ‘ravioli […]
Het is een beetje jammer dat buitenlands zo interessant en hip gevonden wordt. Het regent Engelse woorden en in de keuken is Frans bon ton. Een sint-jakobsschelp is een coquille, hoorntjes des overvloeds zijn trompettes de la mort. Jaja, doodstrompetjes met kerst, ik kan er ook niks aan doen. Gedroogde […]
Risotto eten is vreselijk zen. Dunkt me. Ik weet goedbeschouwd niks van zen maar wel van risotto, het ‘rijstje’ uit Noord-Italië. Nu ik er over nadenk, heel veel Italiaans eten lijkt me zen. Drie, vier ingrediënten, vijf voor mijn part, die met vaardigheid worden samengeknutseld tot wonderen van eenvoud. Spelletjes […]
‘Tahini, dat is een soort pindakaas,’ vertelde mij een vage vriendin in de jaren 70. Zij at macrobiotisch, bijna alleen granen en peulvruchten, hoe vreugdelozer hoe beter. Als het nergens naar smaakte was het goed, want dat gaf geestelijke verheffing. Haar tahini smaakte een beetje bitter; ik vond gewone pindakaas […]
Hummus, hoemoes of hoe je het verder noteren wilt – het originele woord schrijf je met Arabische letters – betekent kikkererwten, niks meer. Je kunt ze fijnwrijven, je kunt dat ook niet doen. De versie die we nu met z’n allen omarmd hebben, heet hummus bi tahini, aangezien er tahin […]
Wat was nou dat onderzoekje dat liet zien dat de zogenaamd Chinese mie in de supermarkt gewoon Italiaanse tagliatelle was? Ah ja, de Keuringsdienst van Waarde, natuurlijk. Ik vond het een goede grap. Het grote verschil tussen Chinese en Italiaanse deegwaar is, of zou moeten zijn, de gebruikte tarwe, zacht […]
Vele jaren geleden sprak ik er al eens over: het boekje Aartappel en kiribat, Ceylonees koken en etendat ik als een pakje scheve kopietjes kreeg van een neef van schrijver en missionaris Harry Haas. Het duidelijk in eigen beheer uitgegeven werkje was van 1977 en bevatte een indrukwekkende serie recepten, […]
Een fors stuk broccoli had ik nog liggen. En een paar stengels bleekselderij, wat krieltjes, een halve aubergine. Ui en knoflook zijn er altijd. Ach, ik maak dat wat de Britten een ‘vegetable bake’ noemen, dacht ik, fruitte de handel aan in een braadpan, sloot het deksel en liet het […]
Het zou vreselijke zelfoverschatting zijn om te denken dat de groeiende aandacht en verkrijgbaarheid van verse doperwtjes het gevolg is van mijn inspanningen in De Volkskrant. Maar het ontkennen is ook moeilijk, dus gun me die pret. Al sinds 2003 roem ik de groene knikkertjes elk jaar opnieuw in juni, […]
U weet wat slangenmuren zijn? Geestgronden? Hoe je weet wanneer mispels lekker zijn? Daarover gaat Oogsttuinen, van moestuin tot wijngaard (Nijgh & Van Ditmar), een fraai vormgegeven werk van Jacques Hermus. Let wel, zijn uitgave is noch kookboek, noch handboek voor de zelftelerij, maar een persoonlijk gekleurd cultuurhistorisch werk. Hermus […]