Verdraaid, ik ben niet de enige die boeken over Italië schrijft. Dat blijkt al uit de titel van het kortelings verschenen Koffiebars en carabinieri – Een ander boek over Italië, van Miriam Bunnik (Wereldbibliotheek, € 20,-). In 24 vaardig geschreven hoofdstukken schetst ze de aard van de Italianen aan de […]
Toen ik klein was, aten we thuis asperges uit blik. Vers waren ze niet te krijgen, vers kenden we niet. Daar lachen we nu om; verse asperges zijn een nationaal voorjaarsritueel geworden. Nu nog de erwtjes. Die kent de goegemeente ook alleen als diepvries of conserve. Ja, er liggen inmiddels […]
Zo, mijn eerste terras is binnen. Wat? O, nee, sorry, het was buiten natuurlijk. Ik moest in Maastricht zijn, waar de zon net lang genoeg scheen om mij een Gerardus Blond te laten drinken. Toen kwamen er rukwinden en een daverende bui en kocht ik een nieuwe panamahoed waarvan de […]
‘Wijn- en eetschrijver’, zo noemt Harold Hamersma zich sinds het onlangs verschijnen van De vrouw die water liet aanbranden (Ambo|Anthos € 21,99). Het is min of meer het tweede deel van zijn memoires; het eerste ging over zijn jeugd in de Amsterdamse Pijp. Dit keer is zijn gang richting zijn […]
Hoe staat het met uw snijvaardigheden? Jaja, dat heet ‘knife skills’ tegenwoordig, ik weet het, Nederlands is uit. Aan de Universiteit van Hull mogen we het begrip nu ook als ‘nife skils’ schrijven, begrijp ik, of desgewenst ‘nyfe squilz’. Hoe dan ook, het hanteren van snijgereedschappen is belangrijk voor de […]
Het deed me aan een museum denken, een modern, interactief museum waar je op knopjes mag drukken en over geprojecteerde kaarten op de grond mag lopen. Ik heb het over Verandering van spijs. Tienduizend jaar voedselbereiding en eetgewoonten (uitgeverij Matrijs, € 19,95), een mooi geïllustreerd boek over de culinaire geschiedenis […]
Ik heb een bijzondere relatie met rozemarijn (kleine letter, laten we het helder houden). In mijn grasgroene kookjeugd leerde ik de gedroogde naaldjes ervan over gebakken aardappels te strooien, maar het was pas jaren later dat ik begreep dat het spul ook echt aan een struik groeide. Een struik die […]
‘Als ik nou eens…’ Dat is een frequente gedachte in mijn kop. Ik peins vaak bij de koffie over het avondeten, soms al bij het ontbijt. Zoveel gebeurt er niet in deze tijd en bij gebrek aan een hond laat ik daarom mijn culinaire gedachten uit. Op hun riem staat […]
De decadentie schrijdt voort, corona of geen corona. Gaten in je broek noem ik decadent. Cynisch, bijna. Een vrolijker teken der decadente tijd was de hondenwijn waarvoor onlangs geadverteerd werd. ‘Een wijntje drinken met je hond, dat is nog eens gezellig. Houden ze niet eens een kater aan over. Proost!’ […]
Zo’n receptje? Dat schudden die Kleyn uit zijn mouw! Ik hoor het u denken, maar zo is het toch niet hoor. Een levenslange, dagelijkse culipraktijk zit erachter en dan nog sla ik regelmatig planken mis. Niet als ik iets vertrouwds maak natuurlijk, maar wanneer ik tracht iets nieuws te bakken. […]
Ooit, lang, lang geleden, nog voor Mies Bouwman en Willem Ruis, vermaakten de menschen zich des avonds met ganzenborden, gezeten aan de eettafel, waar de eenige electrische lamp boven hing. Daarna kwam dus de televisie, maar dat kneuterverlangen ging niet weg. Vandaar dat gourmetten zo aansloeg, later. Gezellig. Er is […]
Chips met dipsaus, daar is mijn culinaire carrière mee begonnen. Althans, het fabrieken van die dipsaus – die chips kochten we. Ik was elf of twaalf en roerde woest experimenterend allerlei muffe poeders uit het roemruchte kruidenrekje door mayonaise. Vooral kerrie natuurlijk. Oom Harry prees mijn resultaat bij een verjaardag. […]